‘Ik ga naar huis met vermoeide benen en een vol hart’
Patricia Mauritz-Barend, evenementenhulpcoördinator en vrijwilliger bij Rode Kruis Flevoland
Het Rode Kruis levert EHBO en medische zorg op festivals, sporttoernooien en meerdaagse evenementen in het hele land. Bijvoorbeeld als bezoekers of deelnemers gewond raken of onwel worden. Patricia Mauritz- Barend is evenementenhulpcoördinator en vrijwilliger bij Rode Kruis Flevoland. In september hielp ze bij de Challenge Amsterdam-Almere, de langste triatlon van Nederland.
‘“Let extra op onderkoeling na het zwemmen en bij finishers op neurologische afwijkingen of verwardheid.” Met dat in m’n achterhoofd loop ik mijn team langs. We checken het weerbericht, verdelen posities en lopen het draaiboek door voor dit grote sportevent. Ik herinner iedereen aan het protocol: eerst aanspreken en oriënteren (vragen als “Hoe heet je?” “Weet je waar je bent?”), daarna pas vitale functies meten. Twijfel is bij ons simpel: temperaturen, en bij een afwijking of verwardheid iemand meteen doorsturen naar het medische team.’
‘De meeste lopers die de finish passeren, lopen stralend door. Ze maken een kort praatje en steken een duim op, maar het is onze taak om de uitzonderingen eruit te vissen. Een loper komt wankel binnen. Ik kniel naast hem: “Gefeliciteerd! Hoe heet je?” Hij zoekt naar woorden en zijn lichamelijke reactie zegt genoeg. De lichaamstemperatuur als indicatie: hoog. We begeleiden ‘m met twee collega’s naar de medische post. Als ik een coldpack aanreik, flitst een warme julidag door me heen. Ander evenement, jongen ingestort. Zijn temperatuur was hoog, dus we moesten onmiddellijk koelen met handdoeken, gedompeld in ijswater. Een half jaar later stapte hij op ons af: “Jullie hebben mijn leven gered.”’
‘Een atleet, die gevallen is, komt bloederig maar trots binnen. “Loop je even met me mee?” vraag ik. Ik begeleid hem naar de EHBO-post. Mijn collega’s spoelen het asfaltgruis uit zijn schaafwond. We leggen uit dat zo’n schaafwond aan de lucht moet drogen. Hij ontspant en bedankt drie keer.’
‘Een familie vraagt of ze een cheque mogen overhandigen aan hun finisher, die meedoet voor zijn overleden broer en geld heeft ingezameld. Ik ga naar de organisatie, want wij beslissen daar niet over, maar het lukt. Even later krijg ik een arm om mijn schouder: “Dankjewel.” Soms is luisteren al voldoende.’
‘Via de porto komt het bericht: “Laatste deelnemer nadert terrein.” Het publiek vormt een haag. De loper komt lachend, huilend en strompelend dichterbij. Applaus, muziek, kippenvel. In de nabespreking zeggen we het hardop: we hebben het toch maar weer mooi met z’n allen gedaan. Ik ga naar huis met vermoeide benen en een vol hart.’